Η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι για δυνατούς λύτες, Αχτσιόγλου η Κασελάκης? Ένας δρόμος που ξέρουμε λίγο πολύ όλοι που οδηγεί ή ένα ραντεβού στα τυφλά όπως είπε και ένα ιστορικό στέλεχος του κόμματος. Ένα πρόσωπο που γνωρίζουμε και το οποίο έχει ασκήσει πολιτική, έχει βρεθεί σε υψηλές πολιτικές θέσεις και έχει κριθεί στο παρελθόν για τα αποτελέσματα του ή ένα πρόσωπο για το οποίο δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα και ίσως το μόνο που βλέπουμε είναι η φρεσκάδα του νέου που πάντα μας γοητεύει?
Όποιος και να είναι ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ για τα επόμενα χρόνια το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι η ενότητα του χώρου, ένας χώρος που αυτή τη στιγμή εκφράζει την ευρύτερη κεντροαριστερά και το κόμμα που βάσει αριθμών μπορεί να ασκήσει αξιωματική αντιπολίτευση. Παρά τα όσα έχουν ειπωθεί τις προηγούμενες ημέρες ο επόμενος ηγέτης πρέπει να ενώσει όλους τους χώρους και όλες τις συνιστώσες μέσα στο κόμμα. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να είναι αυτός που θα εκφράσει ανθρώπους από το κέντρο, από την αριστερά και από τον προοδευτικό χώρο πρέπει να αφήσει στην άκρη και να ξεπεράσει τα εσωκομματικά προβλήματα και να αγκαλιάσει νικητές και χαμένους. Άλλωστε η ιστορία μας έχει δείξει ότι στα μεγάλα κόμματα συνυπάρχουν δεκαετίες τώρα πολλές φωνές μέσα σε αυτά όπως για παράδειγμα οι εργατικοί στο Ηνωμένο Βασίλειο πού από την κυβέρνηση του Tony Blair μέχρι την προεδρία Jeremy Corbyn υπάρχει ένα χάος, όμως αυτό το χάος πάντα παραμένει κάτω από την σκέπη ενός μεγαλύτερου ευρύτερου χώρου και οράματος. Πάντα ήταν και θα είναι δύσκολο να περιοριστούν τα εγώ και οι προσωπικές φιλοδοξίες, όμως μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να καταλάβουν ότι οι μεγάλοι οργανισμοί δεν προχωρούν με διασπάσεις, αλλά μόνο με μία δομή η οποία μπορεί να λειτουργεί για όλους και να εκφράζονται ‘ολοι μέσα από αυτή κάτω από την σκέπη ενός μεγαλύτερου οράματος.
