Για να αποτρέψει ή να καθυστερήσει ενδεχόμενη επέμβαση των ΗΠΑ – και να καλύψει τις μεγάλες αδυναμίες του, η κυβέρνηση της Βενεζουέλας έχει επιλέξει στρατηγικές που αποφεύγουν τη διά ζώσης μάχη και στηρίζονται στην διάχυση και τη διαταραχή αντί στην ανοικτή σύγκρουση.
Στο πρώτο επίπεδο σχεδίου προβλέπονται μικρές, αυτονομισμένες ομάδες που θα κινούνται διάσπαρτα σε πολλαπλά σημεία, θα προκαλούν σαμποτάζ και θα δυσχεραίνουν τις κινήσεις ενός εισβολέα — μια προσέγγιση σχεδιασμένη για να τριχοτομήσει το πεδίο μάχης και να κάνει κοστοβόρα την κατοχή. Παράλληλα υπάρχει και ένα επικουρικό σενάριο που αποσκοπεί στην πρόκληση κοινωνικής αναταραχής ώστε η χώρα να γίνει δύσκολα διαχειρίσιμη από εξωτερικές δυνάμεις.
Ωστόσο τα μέσα και οι δυνάμεις που στηρίζουν αυτά τα σχέδια εμφανίζουν σοβαρούς περιορισμούς: ο εξοπλισμός είναι σε μεγάλο βαθμό απαρχαιωμένος, οι μονάδες έχουν χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης και οι συνθήκες υπηρεσίας υπονομεύουν τη συνολική ικανότητα αντίστασης. Για πολλούς αναλυτές τα σχέδια λειτουργούν περισσότερο σαν πολιτικό μήνυμα αποτροπής παρά ως αξιόπιστη λύση σε περίπτωση σύγκρουσης με έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο.
Ειδικοί προειδοποιούν επίσης ότι η εφαρμογή τέτοιων τακτικών ενέχει κινδύνους διάχυσης βίας: όπλα και οργανωτικές δομές μπορούν να καταλήξουν σε μη κρατικούς φορείς, εντείνοντας την εγκληματικότητα και την αστάθεια μέσα στη χώρα αντί να την προστατεύουν.
