Νέες διαστάσεις λαμβάνει η κλιμάκωση των εντάσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Λιβύη, καθώς για πρώτη φορά οι δύο αντίπαλες αρχές της λιβυκής κρίσης –η προσωρινή κυβέρνηση της Τρίπολης και η διοίκηση του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ στη Βεγγάζη– συντάσσονται σε κοινή γραμμή κατά της ελληνικής πρωτοβουλίας για διεθνή διαγωνισμό έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων νοτίως της Κρήτης.
Αφορμή αποτελεί η προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού από την ελληνική κυβέρνηση για δύο θαλάσσια οικόπεδα νοτίως της Κρήτης, διαδικασία στην οποία έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον και ο αμερικανικός ενεργειακός κολοσσός Chevron. Οι λιβυκές αρχές, τόσο της Τρίπολης όσο και της Βεγγάζης, αντέδρασαν με ανακοινώσεις των «υπουργείων Εξωτερικών» τους, καλώντας την Ελλάδα να «παγώσει» τον διαγωνισμό έως ότου επιτευχθεί συμφωνία για τις θαλάσσιες ζώνες.
Η παρέμβαση αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς συνιστά την πρώτη φορά που οι δύο πολιτικοστρατιωτικές δυνάμεις της Λιβύης παρουσιάζουν ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Αθήνα. Παρότι η ανακοίνωση της Βεγγάζης δεν αναφέρεται ευθέως στο αμφιλεγόμενο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο του 2019, η χρονική συγκυρία και η ταύτιση θέσεων με την Τρίπολη εκλαμβάνεται από διπλωματικές πηγές ως μήνυμα προς την Ελλάδα ενόψει της επικείμενης επίσκεψης του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη στη Λιβύη, αρχές Ιουλίου.
Η ανακοίνωση της Βεγγάζης κάνει λόγο για παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Λιβύης, επικαλούμενη το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ (UNCLOS), και διατυπώνει αυστηρές προειδοποιήσεις περί παράνομων και επιθετικών ενεργειών εκ μέρους της Ελλάδας. Η λιβυκή πλευρά δηλώνει ότι επιφυλάσσεται να αναλάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προάσπιση των φυσικών της πόρων και της θαλάσσιας δικαιοδοσίας της.
Η Αθήνα, από την πλευρά της, επιμένει στη νομιμότητα του διαγωνισμού, σημειώνοντας ότι τα θαλάσσια οικόπεδα βρίσκονται εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, όπως έχει αναγνωριστεί και σε επίπεδο Ε.Ε. Η διπλωματική σύγκρουση, ωστόσο, φαίνεται να εισέρχεται σε πιο περίπλοκη φάση, με φόντο όχι μόνο την ενεργειακή γεωπολιτική αλλά και τη στρατηγική ρευστότητα στην Ανατολική Μεσόγειο.
