Δονήσεις, εκρήξεις, φωτιές, κλίμα αστάθειας και πανικού, φόβος για το αύριο, άγνοια για το αν βρισκόμαστε προ σεισμικών ή αν τα χειρότερα έχουν περάσει. Τεκτονικές αλλαγές, και όχι, δεν αναφερόμαστε στη σεισμική δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες ημέρες μεταξύ Σαντορίνης και Αμοργού, αλλά στη νέα καθημερινότητα που καλείται να αντιμετωπίσει ο κόσμος ολόκληρος μετά την εκλογή Τραμπ στον προεδρικό θώκο των ΗΠΑ.
Πριν περάσει καν ένας μήνας από την ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα ο Ντόναλντ Τραμπ, το διεθνές πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί τόσες αλλαγές και κινείται σε τόσο αβέβαιο κλίμα, όσο δεν είχε συμβεί τα τελευταία 60 χρόνια. Το σοκ και δέος από τα πρώτα προεδρικά διατάγματα, με τα οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αποσύρονται από συμφωνίες, πρωτόκολλα και οργανισμούς πάνω στους οποίους είχε στερεωθεί το δυτικό οικοδόμημα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ήρθαν να ακολουθήσουν τα πρωτόγνωρα σε ύφος και περιεχόμενο μηνύματα του Τραμπ και του αντιπροέδρου του, Τζέι Ντί Βάνς.
Στο κονσέρτο για πολυβόλα πρωτοφανών δηλώσεων και θέσεων, όπου πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών μίλησε ακόμα για προσάρτηση του Παναμά, του Καναδά και της Γροιλανδίας, ακόμα και με τη χρήση στρατιωτικής δύναμης, ήρθε να προστεθεί μια πρωτόγνωρη για τη δυτική πολιτική πραγματικότητα τοποθέτηση του αντιπροέδρου Βάνς στη διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Σε μία αντιστοιχία της πραγματικότητας πως όπως η σεισμική δραστηριότητα σε μια τόσο σεισμογενή χώρα όσο η Ελλάδα και ειδικά σε ένα τόσο σεισμογενές νησί όσο η Σαντορίνη είναι κάτι αναμενόμενο, αλλά προκαλεί και πανικό το ενδεχόμενο μιας πιθανής έκρηξης ηφαιστείου, το πολιτικό σκηνικό, αν και περίμενε προκλητικές και εκτός πολιτικής λογικής δηλώσεις από τη νέα ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών, παρόλα αυτά βρίσκεται υπό σοκ από όσα έχουν λεχθεί το τελευταίο μήνα.
Η Ευρώπη νιώθει τη γη να τρέμει κάτω από τα πόδια της και μέσα σε αυτό το κλίμα πρωτοφανούς πανικού και φόβου καλείται να στυλώσει τα πόδια, να σκεφτεί ψύχραιμα και λογικά και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και το αναστήματος της. Μπορεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι αρκετά δυνατό για να γκρεμιστεί στην πρώτη σεισμική δόνηση, ακόμα και αν αυτή είναι πολλών ρίχτερ, αλλά πλέον το ζήτημα είναι να μην κιτρινιστεί (για όσους θυμούνται εποχές του τραγικού σεισμού του ’99 στην Αθήνα) το κτίριο και να μην εισέλθουμε σε μια μακρά περίοδο πολιτικών αναταραχών, φόβου και ανασφάλειας.
Μέσα σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη, η μαθημένη από σεισμούς, ανασφάλεια και πολιτικές κρίσεις Ελλάδα, είναι σε θέση να βγει μπροστά, να διεκδικήσει το χώρο της και να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά στη νέα εποχή που (αναγκαστικά) θα εισέλθει η Ευρωπαϊκή Ένωση για να αντιμετωπίσει τις νέες συνθήκες.
